It only feels like I’m running. I'm barely limping, and the plastic bag, still attached to my dress, adds drama as it rustles and puffs up like a jellyfish. I have to stop to unhook it. All I hear is my breath, still sharp from excess speed and sensation, wet, but no footsteps behind me. No one’s chasing me. I feel a little sick. It's the wine on an empty stomach, but not only that, I swallowed the phantom’s fears, too; they were sour. I wish I could return them, throw up the ugly, make room for the pretty, and for someone to be there with me to hold my hair. I close my eyes, tilt my head and count to ten. It’ll be over soon. Now to twenty. Here I am, standing in the middle of the road, about to get hit by something, and not even an ambulance will come, because they’re all out of town and won’t be back any time soon. Up to fifty. Under the protective layer of chiffon, nothing can touch me. I open my eyes.

I’ve stopped right by the entrance to a gated residential area, and not just any kind. It rises above its surroundings like a sparkling oasis, the emerald capital of the Land of Oz, except all the roofs are red. The walls are guarded by an even row of saplings and a thick layer of ivy, which could be successfully climbed if such a need ever arose, a romantic one, for instance, leading to someone’s windowsill. Not a siege, that’s for sure. Someone designed all this out of sheer joy to stop that joy from running away, so you could practically trip over it on the cobbled walkways, but at this hour it’s pretty empty here, the sharp roofs cast harsh shadows and the windows glare, unfriendly. I look over my shoulder. The sky is swelling nervously, like an inflated balloon that might burst at any moment. You can now see a cloud, ragged at the edges, as if a storm were coming and got stuck to the spot; there’s no wind. 

The fierce silence is broken by a rumble. I reflexively crane my neck. A helicopter is flying over the estate, sweeping away any traces of bucolic illusion. There’s something aggressive about helicopters, as if they’d got stuck between a lace curtain and the window, couldn’t get out for a long time, and were now really pissed off. I’m thinking of the phantom that stayed at the bus stop. He’ll be convinced it’s coming after him, and if no one takes him away, he’ll think it’s surveillance patrol who are also spraying something from above, blowing smoke from a machine. Now that’s the frosted pinnacle of paranoia, but still, you don’t send helicopters when nothing’s going on.

I walk alongside the trees in their polite baskets; further down are the usual clusters of low-rise blocks squatting among the greenery. It’s very green here. My reflection flashes indistinctly in the glass door to the stairwell. I don’t want to look at it, I haven’t seen myself for hours, I’m wine-stained, haven’t slept. Maybe something’s dried up on my face. This costume is a protective shell that makes me invisible to helicopters, surveillance cameras and satellites; I’m currently nowhere to be seen. I melt into Warsaw, which, like me, has also seen better days; she woke up too early and something wants to eat her, has already swallowed her toes. I pass by ajar windows, the people still asleep, oblivious. For Mr Lippstuck, it’s practically the middle of the night.

Mr Lippstuck is fast asleep, and even if he weren’t, I would feel bad if I were to turn up and pay him a visit now, say something casual like: let’s eat a pastry and have a coffee, I have so much to tell you. Mr Lippstuck has no idea about my nocturnal episode. Except that’s all my fault, and I regret it, I could do with a conversation to straighten things out in my head. I’m really thirsty, I’ve got a scratchy throat. Some guy comes from the opposite direction, stares me up and down. He wants to make a move. I give him a provocative look, licking the neck of the bottle, squeezing the tip of my tongue inside. That scares him off. I notice the protective value of my current situation. 

If someone violates your space, do what they won’t expect, it could be something embarrassing. And always bite where it’s soft. This is Mr Lippstuck’s advice for various occasions, I’m afraid I can’t remember it all. Mr Lippstuck is always a friend to me, a support. He reads a lot, mostly historical books and biographies of dead people, because there are all sorts of conclusions to be drawn, he claims. These conclusions stick loosely out of Lippstuck, all you have to do is give them a tug. Then they unravel, loop around, and come back when you least expect them. For example, now he’s reading a book about Cecilia Payne, who discovered what stars are made of, though many insisted that it was actually something else. Lippstuck finds this really inspiring. You know that at the time they believed Earth could also be made into a star if you heated it up right? Wouldn’t say I feel like a star just now. This must have been recently, once the heatwave had started; I remember fanning each other with restaurant leaflets and sweating on Lippstuck’s kitchen tiles as if it were a sauna, we couldn’t be bothered cooking. Mr Lippstuck says the conclusion from this is that if you’re right, then even if everyone tells you you’re wrong, keep insisting, because you’re the one who’s right. 

I don’t know why these things come back to me after the fact, instead of on the hard bench at the bus stop, when I could have done with some advice. You need to set your boundaries right, love, says Mr Lippstuck, to be independent. As a woman you have no country (that’s Virginia Woolf). Borders are like a vagina. They stretch, but not into infinity (Lippstuck again). I turn right, don’t know any of these streets. A dreamy heaviness lingers near the ground, similar to fog trapped in the windless space between blocks of flats, and it parts before my frilly hull. At least it’s still a tad fresh. Yesterday’s heat has worn off, today’s is only just accumulating. I feel the cold on my shoulders. 

The morning sun has a blemish, a burnt-in smile, is too orange when I squint to look into it. Instead of looking, I concentrate on listening, fishing out individual echoes floating in from invisible places, quotes repasted here to add life. I hear the noise of cars somewhere ahead of me, and closer something goes bang, a firecracker, or maybe a pistol, though that’s less likely. Another sudden siren rips through the residential tranquillity and cuts off sharply, as if it’s already reached its destination; this is a city full of sirens. I imagine women with tails, perched on the roofs of cars, opening their mouths to each emit a glass-shattering screech.

‘Bogdan, you shithead,’ rolls out of an open window, with no punch to it, all resignation. 

Somewhere behind me a door slams shut, but I don’t know if it closes completely; the click of the lock is lost under the shuffling of a sluggishly raised blind up on a higher floor. I pass a hotel with a parking lot. 

I’ve reached Żwirki Street; from here I can go wherever I want, because this is the artery, the city’s sloshy aorta. Over its rushing current hangs a footbridge connecting shore to shore, hotel to hotel. I climb laboriously, as if onto the observation deck at Okęcie Airport in the first or second year of primary school, when a friend’s grandmother took us on a trip there. I don’t remember if Dominika was with us. I guess she was too little or just irrelevant, my whiny little sister who stood no chance against planes, and flying was unattainable as an expedition to Mars to us back then. I would later tell her unbelievable stories about passenger sleeves, air corridors accessed by rope ladder.

Because I have this sister. 

I slip across the footbridge, down the middle of a splashing geyser of steelwork, devoting only a fleeting glance to the rift in the horizon, where the opaque smoke, utterly black by now, is piling up, about to start crawling away. It seems at once very near and very far. I pass the second hotel and continue straight ahead, and although I don’t like it here at all, my legs carry me on their own, as if just at the thought of her. My sister lives in Mokotów, but Mokotów is vast. I’ll have to run across the tracks somewhere. If I manage to make it there, I could pop in for breakfast, ironically, because it’s something I never do. Dominika wouldn’t be pleased with my unannounced visit; an announced one can at least be cancelled at the last minute.

She’s got a sickle for a tongue and stone-covered skin, says it runs in the family. Apart from that we’re not alike. We’re separated by three years and a great deal of grief we don’t talk about. Although I can identify splinters of it, I’m not sure when it became lodged inside her, or for what reason. Don’t be silly, there are plenty of reasons, Dominika would say, then pause so it would be impossible to tell whether or not she was being serious. She tries to seem funny, because then she can say whatever she wants and everyone laughs, no one’s offended. I’ve always wanted an older sister, she says, one you can count on. I envy my friends. I think she doesn’t tell people about me because she’s ashamed of me, because I’m not ashamed of myself.

She doesn’t want us to have any good memories, so I’ve stopped reminding her. We used to go on very important missions in the courtyard; Dominika had this old red scarf she wore over her face for camouflage, though it must have made her easier to spot. We would stalk our ground floor neighbour, who seemed like a spy or witch, because she was grown-up and beautiful, but she had no husband or children. We built a fort out of furniture left by the rubbish bin and almost lost it with joy when someone left a clawfoot bath there. We would tear photos out of magazines and hang them up on the wall in our room to give it colour. Posing actresses, ads for tights, shots from films, professionally decorated meringue cakes, anything we associated with luxury and elegance. My favourite were the women in lacy lingerie, women slithering like snakes. But they absolutely had to wear a suspender belt; those belts seemed the height of rich-people decadence. 

Dominika says these are small things. Details that don’t matter, at the end of the day. She has one single story she uses to counter each of mine, with the firepower of a tank crushing all baths, cakes and stockings under its caterpillar tracks, a story that, to her mind, proves I’ve always had perversion and monstrousness within me, except now they reveal themselves in a more civilised manner. She then becomes one of my red girls, the unattainable ideal of a storyteller; that’s what I resent about her. 

This story seems to acquire new bloodcurdling details every time I hear it. Dominika tells it over and over again, but she wasn’t the first, the story’s been circulating around the whole family. When I was a child, between the ages of one and three, I ate constantly, obsessively, compulsively. I gobbled up. I devoured. Anything I could get my hands on. I once pulled the cloth off a fully set table, and they found me amidst broken plates, eating marmalade out of a smashed jar. I once got hold of a rubbish bin and took out anything I could chew, scavenger-like. 

Then the neighbours’ cat went missing. My mother started locking my bedroom door at night. 

Until Dominika came along. She lay in her cot, plump and pink, and she seemed to be moulded out of soft dough, ready to eat. That’s how I imagine it, I don’t actually remember a thing. Maybe she was lying somewhere else, where I could climb up, or I plucked her out of the cot just like from the rubbish bin, a fatty delicacy. She was crying at the top of her lungs, she turned all red, but I had no predatory instinct, because it didn’t occur to me to smother her with the pillow first, or to break her neck. I just bit into her, her chubby foot, trying to tear out a piece of flesh. When this failed, I moved on to the python method: swallowing whole. I didn’t have a flexible jaw, so I just stuffed her foot into my mouth, couldn’t fit in more. That’s how our mother found us, alerted by the shrieking. She froze in the doorway, stonelike and heavy. She couldn’t grasp what she was looking at, or she didn’t want to, and maybe she’d be standing there to this day if I hadn’t begun choking. This snapped her out of her stupor, but only just enough to sink to her knees while I spat out Dominika’s foot and coughed, unable to catch my breath. Before long all three of us were crying, sitting, lying down, kneeling on the raspberry-patterned carpet.

From that moment I stopped devouring whatever I could get my hands on. I ate only what was served and nothing more. I wasn’t fussy. Sometimes people pointed this out to my mother. What a well-behaved child, they’d say. She doesn’t sulk at all. Mother would smile faintly, going pale around the lips.  

Dominika has a scar on her calf shaped like a tooth. 

She has heard and repeated this story many times, enough to believe it, to feel as though she can remember me trying to swallow her. She’s convinced I was jealous of her, but if that’s true, if I really did try to eat my own sister – and I’m not quite sure, I simply can’t remember – then it must have been a total accident. She was just at hand.  

‍

Zaklinanie węży w gorące wieczory‍
‍
Tylko mi się wydaje, że biegnę. Ledwo kuśtykam, a reklamówka wciąż uczepiona sukni dodaje dramatyzmu szelestem i nadyma się niczym meduza. Muszę się zatrzymać, żeby ją odczepić. Słyszę tylko swój oddech, rwący się jeszcze od nadmiaru szybkości i wrażeń, mokry, ale żadnych kroków za plecami. Nikt mnie nie goni. Trochę mi niedobrze. To przez wino na pusty żołądek, ale nie tylko, przełknęłam też lęki upiora, były kwaśne. Chciałabym je zwrócić, wyrzygać z siebie brzydkie i zrobić miejsce na ładne, i żeby ktoś ze mną był, kto przytrzyma mi włosy. Zamykam oczy, pochylam głowę i liczę do dziesięciu. Zaraz mi przejdzie. Do dwudziestu. Stoję na środku jezdni, coś mnie tu potrąci i nie przyjedzie nawet karetka, bo wszystkie wyjechały za miasto, szybko nie wrócą. Do pięćdziesięciu. Pod ochronną warstwą szyfonu nic nie może mnie dotknąć. Otwieram oczy.

Zatrzymałam się tuż przy wjeździe na grodzone osiedle, ale nie byle jakie. Wznosi się ponad okolicą jak skrząca oaza, szmaragdowa stolica Krainy Oz, tylko że wszystkie dachy są czerwone. Murów strzeże równy rządek młodych drzew i gruba warstwa bluszczu, po którym z powodzeniem można by się wspinać, gdyby zaszła taka potrzeba, na przykład miłosna, wiodąca do czyjegoś parapetu. Przecież nie oblężenie. Ktoś to zaprojektował z czystej radości, żeby ona nie uciekła, żeby się wręcz o nią potykać na brukowanych alejkach, ale o tej porze całkiem tu pusto, ostre dachy rzucają ostre cienie, okna łypią nieprzyjaźnie. Patrzę przez ramię. Niebo nabrzmiewa nerwowo, podobne do nadmuchiwanego balonu, w każdej chwili może pęknąć. Widać teraz szarpiącą się na brzegach chmurę, jakby nadchodziła burza, tylko utknęła w miejscu, nie ma wiatru.

Zaciętą ciszę przerywa szum, odruchowo zadzieram głowę. Nad osiedlem przelatuje helikopter, zmiatając resztki sielankowej iluzji. Jest coś agresywnego w helikopterach, jakby utknęły między firanką a szybą, długo nie mogły się wydostać i były już naprawdę wkurzone. Myślę o upiorze, który został na przystanku. Będzie przekonany, że to po niego, a jak nikt go nie porwie, uzna, że to patrol inwigilujący i jeszcze coś rozpylają z góry, nawiewają dym z maszyny. To już oszroniony szczyt paranoi, ale jednak kiedy nic się nie dzieje, nie wysyła się helikopterów.

Idę wzdłuż drzewek w grzecznych koszykach, dalej są już zwyczajne kępy niewysokich bloków przycupniętych wśród zieleni. Bardzo tu zielono. W przeszklonych drzwiach do klatki niewyraźnie miga moje odbicie. Nie chcę go oglądać, nie widziałam się od kilku godzin, poplamiłam się winem, nie spałam. Może mam coś na twarzy, co zaschło. Ten kostium jest skorupą ochronną, w której jestem niewidzialna dla helikopterów, kamer monitoringu i satelitów, aktualnie nigdzie nie można mnie obejrzeć. Wtapiam się w Warszawę, która jak ja też bywa lepsza niż dzisiaj, przebudziła się za wcześnie i coś chce ją zjeść, połknęło już jej palce u stóp. Mijam uchylone okna, ludzie jeszcze śpią, o niczym nie wiedzą. Dla Pana Lipsztyka to praktycznie środek nocy.

Pan Lipsztyk słodko śpi, a nawet gdyby nie, to głupio byłoby mi teraz zjawić się w odwiedzinach i rzucić coś niezobowiązującego, jak: zjedzmy drożdżówkę i napijmy się kawy, tyle mam do opowiedzenia. Pan Lipsztyk nic nie wie o moim nocnym epizodzie. To tylko moja wina i żałuję, przydałaby mi się rozmowa, żeby ułożyć sobie w głowie pewne rzeczy. Muszę przepić, mam w gardle drapanie. Z przeciwnej strony nadchodzi jakiś facet, omiata mnie wzrokiem. Chciałby zagadać. Patrzę na niego wyzywająco, oblizując szyjkę butelki, wciskam czubek języka do środka. To go odstrasza. Zauważam wartość obronną swojej obecnej sytuacji.

Jeśli ktoś narusza twoją przestrzeń, zrób coś, czego się nie spodziewa, może być coś żenującego. I zawsze gryź w miękkie. To porady Pana Lipsztyka na różne okazje, niestety nie pamiętam wszystkich. Pan Lipsztyk jest osobą mi przyjacielską, zawsze wspierającą. Bardzo dużo czyta, najwięcej książek historycznych i biografii zmarłych osób, bo można z nich wyciągać różne wnioski, tak twierdzi. Te wnioski wystają z Lipsztyka luzem, wystarczy pociągnąć. Rozwijają się wtedy, zapętlają i powracają w najmniej oczekiwanym momencie. Ostatnio czyta na przykład książkę o Cecilii Payne, która odkryła, z czego zrobione są gwiazdy, chociaż wielu upierało się, że jednak z czegoś innego. To bardzo inspiruje Lipsztyka. Wiesz, że oni wtedy wierzyli, że z Ziemi też można zrobić gwiazdę, jeśli odpowiednio się ją podgrzeje? No ja się nie czuję teraz gwiazdą. To musiało być niedawno, już w czasie upałów, pamiętam wspólne wachlowanie się ulotkami z restauracji i spływanie potem jak w saunie na białych płytkach w kuchni Lipsztyka, nie chciało nam się gotować. Pan Lipsztyk twierdzi, że wniosek z tego taki, że jak masz rację, to nawet jeśli wszyscy ci mówią, że się mylisz, upieraj się przy swoim. Bo to ty masz tę rację.

Nie wiem, dlaczego przypominam sobie takie rzeczy po czasie, zamiast na twardej ławce na przystanku, kiedy porady były mi potrzebne. Ty musisz sobie dobrze powyznaczać granice, kochana, mówi Pan Lipsztyk, żeby być niepodległą. Jako kobieta nie masz kraju (to Virginia Woolf). Granice są jak wagina. Rozciągają się, ale nie w nieskończoność (to znowu Lipsztyk). Skręcam w prawo, nie znam żadnej z tych ulic. Senna ociężałość zalega przy ziemi podobna do mgły zatrzaśniętej w bezwietrznej przestrzeni między blokami, rozstępuje się przed moim falbaniastym kadłubem. Przynajmniej jest jeszcze odrobinę rześko, wczorajszy upał się wytracił, dzisiejszy dopiero się kumuluje. Chłód przechodzi mi po ramionach.

Poranne słońce ma skazę, wypalony uśmiech i jest zbyt pomarańczowe, kiedy mrużę oczy, żeby w nie spojrzeć. Zamiast patrzeć, koncentruję się na słuchaniu, wyławiam pojedyncze echa niosące się z niewidocznych miejsc, cytaty przeklejone tu, żeby dodać życia. Słychać szum samochodów gdzieś przede mną, bliżej coś strzela, petarda, mniej prawdopodobnie pistolet. Kolejna nagła syrena rozdziera osiedlowy spokój i ucina się ostro, jakby dotarła już na miejsce, to jest miasto pełne syren. Wyobrażam sobie kobiety z ogonami, siedzące na dachach samochodów, otwierające usta, z których wydobywa się tłukący szkło pisk.

– Bogdan, ty kurwo – rozlega się przez otwarte okno, jakoś tak całkiem bez wykrzyknika, z rezygnacją.

Gdzieś za mną zatrzaskują się drzwi, ale nie wiem, czy do końca, kliknięcie zamka ginie pod szuraniem mozolnie podnoszonej rolety na wyższym piętrze. Mijam hotel z parkingiem.

Doszłam do Żwirki, stąd mogę pójść, dokąd chcę, bo to jest arteria, chlupocząca tętnica miasta. Nad jej rwącym prądem wisi kładka łącząca brzeg z brzegiem, hotel z hotelem. Wspinam się mozolnie jak na taras widokowy na Okęciu w pierwszej albo drugiej klasie podstawówki, kiedy zabrała nas na wycieczkę babcia koleżanki. Nie pamiętam, czy była z nami Dominika. Chyba była za mała albo po prostu bez znaczenia, marudna młodsza siostra nie miała szans w porównaniu z samolotami, a latanie było wtedy dla nas tak nieosiągalne jak ekspedycja na Marsa. Opowiadałam jej potem niestworzone historie o rękawach dla pasażerów, powietrznych korytarzach, do których wchodzi się po linowych drabinkach.

Bo mam tę siostrę.

Przemykam przez kładkę, środkiem przez rozpryskujący się gejzer stalowej konstrukcji, poświęcając tylko przelotne spojrzenie wyrwie w horyzoncie, gdzie spiętrza się całkiem już czarny, nieprzejrzysty dym, niedługo zacznie się rozpełzać. Wydaje się, że to bardzo blisko i bardzo daleko jednocześnie. Mijam drugi hotel i idę nadal prosto, chociaż tutaj wcale mi się nie podoba, jednak nogi niosą mnie same, jakby tylko dlatego, że o niej pomyślałam. Moja siostra mieszka na Mokotowie, ale Mokotów jest rozległy. Będę musiała gdzieś przebiec przez tory. Gdyby udało mi się trafić, mogłabym wpaść na śniadanie, tak ironicznie, bo nigdy tego nie robię. Dominika nie byłaby zadowolona z niezapowiedzianej wizyty, zapowiedzianą można przynajmniej odwołać w ostatniej chwili.

Ma sierp zamiast języka i skórę pokrytą kamieniem, ona twierdzi, że to rodzinne, poza tym nie jesteśmy do siebie podobne. Dzielą nas trzy lata różnicy i sporo żalu, o którym nie rozmawiamy. Chociaż potrafię zidentyfikować jego odpryski, nie jestem pewna, kiedy się w niej zagnieździł i z jakiego powodu. Nie żartuj, powodów jest wystarczająco wiele, powiedziałaby Dominika, zawieszając głos tak, żeby nie było wiadomo, czy mówi poważnie. Stara się uchodzić za zabawną, bo wtedy może powiedzieć, co tylko chce, i wszyscy się śmieją, nikt się nie obraża. Zawsze chciałam mieć starszą siostrę, mawia, taką, na którą można liczyć. Zazdroszczę koleżankom. Wydaje mi się, że nie mówi o mnie ludziom, bo się za mnie wstydzi, bo ja się za siebie nie wstydzę.

Chciałaby, żebyśmy nie miały żadnych dobrych wspomnień, więc przestałam jej przypominać. Kiedyś chodziłyśmy razem na bardzo ważne misje na podwórku, Dominika miała starą czerwoną apaszkę, którą uparcie nosiła na twarzy dla kamuflażu, chociaż musiała przez to bardziej rzucać się w oczy. Śledziłyśmy sąsiadkę z parteru, która wydawała się nam szpieginią albo czarownicą, bo była dorosła i piękna, ale nie miała męża ani dzieci. Budowałyśmy bazę z mebli pozostawionych przy śmietniku i niemal zwariowałyśmy ze szczęścia, kiedy ktoś wystawił tam wannę na nóżkach. Wyrywałyśmy zdjęcia z czasopism i wieszałyśmy w naszym pokoju na ścianie, żeby mieć kolorowo. Upozowane aktorki, reklamy rajstop, kadry z filmów, profesjonalnie udekorowane torciki bezowe, wszystko, co kojarzyło nam się z luksusem i elegancją. Moje ulubione były kobiety w kompletach koronkowej bielizny, kobiety wijące się jak węże. Tylko koniecznie musiały mieć pas do pończoch, taki pas do pończoch wydawał mi się szczytem dekadencji dla bogaczy.

Dominika twierdzi, że to drobne. Szczegóły, które ostatecznie się nie liczą. Każdą moją opowieść kontruje jedną i tą samą, z siłą rażenia czołgu miażdżącego gąsienicami wszystkie wanny, torciki i pończochy, historią, która jej zdaniem dowodzi, że zawsze były we mnie perwersja i potworność, teraz tylko objawiają się w bardziej cywilizowany sposób. Staje się wtedy jedną z moich czerwonych dziewczyn, niedoścignionym ideałem opowiadaczki, o to ja mam do niej żal.

Ta historia, za każdym razem, kiedy ją słyszę, zdaje się obrastać w nowe, mrożące krew w żyłach szczegóły. Dominika ją powtarza, ale nie ona zaczęła, historia krąży po całej rodzinie. Kiedy byłam dzieckiem, pomiędzy pierwszym a trzecim rokiem życia, nieustannie, obsesyjnie, kompulsywnie jadłam. Pochłaniałam. Pożerałam. Wszystko, co popadło. Raz ściągnęłam z zastawionego stołu obrus i znaleźli mnie na podłodze pośród rozbitych talerzy wyjadającą marmoladę z potłuczonego słoika. Kiedyś dobrałam się do kosza na śmieci i wyjęłam z niego wszystko, co dało się przeżuć, padlinożernie.

Potem zaginął kot sąsiadów. Moja matka zaczęła na noc zamykać moją sypialnię na klucz.

Aż pojawiła się Dominika. Leżała w łóżeczku, różowa i pulchna, i wyglądała jak ulepiona z miękkiego ciasta, gotowa do zjedzenia. Tak sobie wyobrażam, bo nic z tego nie pamiętam. Może leżała gdzieś indziej, gdzie mogłam się wdrapać, albo wyłuskałam ją z tego łóżeczka jak z kosza na śmieci, tłusty smakołyk. Płakała obrzydliwie głośno, aż zrobiła się cała czerwona, ale ja nie miałam drapieżczego instynktu, bo nie przyszło mi do głowy, żeby najpierw przydusić ją poduszką albo skręcić jej kark. Wgryzłam się w nią po prostu, w tłuściutką nóżkę, próbując wyszarpać kawałek ciała. Kiedy to się nie udało, przeszłam do metody węży pytonów: połykania w całości. Nie miałam elastycznej szczęki, więc nadziałam się tylko ustami na jej stopę, więcej się nie zmieściło. Tak znalazła nas nasza matka, zaalarmowana wrzaskiem. Znieruchomiała w progu, kamienna i ciężka. Nie mogła pojąć, na co patrzy, albo nie chciała, i może stałaby tam do dzisiaj, gdybym nie zaczęła się krztusić. To ją wyrwało z odrętwienia, ale tylko na tyle, żeby osunąć się na kolana, podczas gdy ja wyplułam stopę Dominiki i kaszlałam, nie mogąc złapać tchu. Po chwili płakałyśmy wszystkie trzy, siedząc, leżąc, klęcząc na dywanie w malinowe wzory.

Od tamtego momentu przestałam pochłaniać, co popadnie. Jadłam to, i tylko to, co mi podano. Nie wybrzydzałam. Czasem ludzie zwracali na to uwagę matce. Co za dobrze wychowane dziecko, mówili. W ogóle nie grymasi. Matka uśmiechała się słabo, blednąc wokół ust.

Dominika ma bliznę na łydce w kształcie zębów.

Słyszała i powtarzała tę historię wiele razy, wystarczająco, żeby w nią uwierzyć i żeby wydawało się jej, że pamięta, jak próbowałam ją połknąć. Jest przekonana, że byłam o nią zazdrosna, ale jeśli to prawda, jeśli faktycznie chciałam zjeść własną siostrę – a nie jestem całkiem pewna, zwyczajnie sobie nie przypominam – to musiał to być czysty przypadek. Po prostu była pod ręką.
‍